Bunu sana yazıyorum… Belki hiç okumayacaksın, belki de okusan bile anlamayacaksın. Ama içimde sen diye susturduğum her şey bugün kendine yol buldu. Ve evet… Sana olan o büyük sevgimden vazgeçtim.

Biliyor musun? Seni sevmek bazen nefes almaktan bile zordu. İçimdeki tüm kırgınlıklara, tüm bekleyişlere rağmen sana tutundum. Bir gülüşünle teselli olup bir suskunluğunla yıkıldım. Senin yokluğuna bile sadık kaldım. Belki sen hiç bilmedin ama ben, senin varlığınla değil, ihtimalinle yaşadım.

Bir gün dönersin diye kendimi hep kapıda bekleyen biri gibi hissettim. Her sabah içim senin adınla uyandı, her gece senin eksikliğinle uyuya kaldı. Sen bilmiyordun ama ben, seni içimden söküp atamadığım için başkasının omzunda bile sana ağladım.

Ama artık yoruldum. Kendimle arama koyduğum mesafeyi sana yakın kalabilmek için harcadım. Senin uğruna kendimden vazgeçtim, içimdeki sevgiyi büyütürken kendimi küçülttüm. Susuşlarına anlam yükleyip umutlandım, soğukluğuna bahaneler buldum. Gülüşünü başkasına sakladığında bile “belki” dedim, “belki bir gün…” Ama o gün hiçbir zaman gelmedi.

Bugün sana karşı ilk kez adil oluyorum. Sevgimden vazgeçişim senden nefret ettiğim için değil; artık kendimi sevmeye mecbur olduğum için. Sen beni hiç kaybetmedin ama ben kendimi kaybettim sana bakarken. Ve şimdi kendimi geri alıyorum.

Sana kırgın değilim. Sadece sessiz bir gerçeği kabul ediyorum: Ben sana kalbimi verdim, sen bana yokluğunu bile çok gördün.

Artık seni beklemeyeceğim. Gözlerimin sen diye aradığı sokaklara, gecelerime, şarkılarıma bir çizgi çekiyorum. İçimde yıllardır bana acı veren o sevdayı usulca yerine bırakıyorum. Belki senin için hiçbir anlamı olmayacak ama bil ki benim için bu, bir veda değil; kendime dönüşün başlangıcı.

Seninle bir gelecek hayal etmeyeceğim artık. Adın içimde acıtmadan anılacak belki bir gün… Ama bugün, ilk defa açıkça söylüyorum: Sana olan büyük sevgimden vazgeçtim.

Çünkü artık senin ihtimalin değil, kendi gerçeğim olmak istiyorum.

Ve bu kez, giderken arkama bile bakmıyorum