İzmir güzel şehir, pırıl pırıl insanlar diyarı… Ama sokaklar öyle mi?
Kusura bakmayın ama bazı mahallelerde yürürken gözünü kapatmak, burnunu tıkamak gerekiyor. Çöp konteynerleri dolmuş, yanına yaklaşmak cesaret işi olmuş. Kaldırımlar değil, çöplük gibi.
Evet, İzmir’in bir temizlik sorunu var. Üstelik bu, sadece çöp kamyonunun gecikmesiyle açıklanacak bir mesele değil.

Şimdi gelelim asıl meseleye…
Benim aklıma basit ama etkili bir çözüm geliyor:
30 ilçe belediyesiyle Büyükşehir bir araya gelecek, ortak bir temizlik şirketi (A.Ş.) kuracak.
Tüm temizlik birimleri buraya bağlanacak.
Ne sendika krizi kalacak, ne maaş tartışması.

Bugün bir temizlik işçisi 100 bin lira maaş alıyor, biri 50 bin, öteki 30 bin… Eşitsizlik diz boyu.
Sonra da belediyeler “bütçe yetmiyor” diye şikâyet ediyor.
Oysa işin matematiği basit:
Herkesin hakkı kadar maaş, düzenli sistem, denetimli çalışma…
İZSU’dan gelen çevre temizlik payı da bu şirkete aktarılacak.
Yani para da var, kaynak da belli.
Kalan tek şey, irade.

Şirket kurulur, herkes asgari ücretin biraz üstünde maaş alır, sigortası yemeği yolu tam olur.
Ne kimse mağdur olur, ne de vatandaş “bu şehrin hali ne?” diye söylenir.
Çünkü temizlik sadece süpürgeyle olmaz; akılla, sistemle olur.

Ama işte, asıl mesele burada başlıyor:
Bu kadar basit bir çözümü uygulayacak bir belediye başkanı bulunur mu?
İşte orası karanlık, orası gölgeli…
Herkes konuşur, kimse dokunmaz.
Sendika istemez, siyaset karışır, çıkarlar devreye girer…
Sonra yine biz vatandaş, çöpün ortasında “İzmir güzel ama biraz pis” der, geçeriz.

Temizlik, belediyeciliğin aynasıdır.
O ayna şu sıralar biraz buğulu.
Parlatmak lazım…
Ama kim cesaret edecek?

Gölge Adam susar, İzmir düşünür. 🕶️