Aile ve Bağımlılık Danışmanı Duygu Tor

İçimde öyle bir şey var ki… Ne tarif edebiliyorum ne susturabiliyorum. Adı yok, yüzü belli değil ama kalbimin en karanlık köşesinde, kimselerin duyamayacağı kadar sessiz, beni içten içe kemiriyor. Bir gün anlatsam eksik kalacak, saklasam kalbimi yakacak bir duygu bu.

Sana mı ait, yoksa seninle başlayan bir yokluğa mı bilmiyorum. Belki senin haberin bile yok benden… Ama ben, bir tek kelimeni duymadan, tek bir gülüşüne dokunmadan, tek bir hatıranda yer almadan sana içimden bağlandım. Üstelik farkına bile varmadan…

Seni sevmeye cesaret edemedim, çünkü sevgi dersen gerçeklik ister. Ben seni gerçeğe dökersem kaybederim diye korktum. O yüzden sana değil, sana benzeyen bir ihtimale tutundum. İçimde başlamayan bir hikâyeyi yıllardır bitiremeden taşıyorum.

Gece olunca büyüyor bu his. Herkes uyurken, ben içimdeki suskunluğu dinliyorum. “Geçer” diyorum, geçmiyor. “Unutursun” diyorum, unutamıyorum. İtiraf edersem kaybolacak diye, içimde sakladıkça daha çok acıyor. Göğsümün tam ortasında görünmez bir düğüm gibi çözülemiyor.

Bazen gözlerim doluyor; sebebini sorsalar anlatamam. Çünkü anlatırsam hafiflemez, sadece yırtılır içim. Senin habersizliğine bile kıyamıyorum. Biliyor musun? Belki bir gün yüzüme bile bakmayacaksın ama ben seninle hiç yaşanmamış bir acının bile değerini düşürmek istemiyorum.

Sen yokken bile seni beklemekten vazgeçemiyorum. Ya bir gün aklına gelirsem diye değil… Ya bir gün tamamen silinirsen içimden diye korkuyorum. Çünkü sen, kimsenin bilmediği bir yerimi tutuyorsun içimde. Adını sen bile bilmiyorsun ama ben bu acıyı senden bile sakınıyorum.

En kötüsü de şu: Seni kaybetmekten korkmuyorum, çünkü hiç sahip olamadım. Ama içimde seni yaşatan yanımı kaybetmekten ölesiye korkuyorum. Belki sen yoksun ama ben senin yokluğunu bile sahiplendim.

Bazı sevgiler var, yaşansa biterdi. Ama benimki başlamadığı için sonsuz kaldı. Ben seni sevmiyorum belki… Ama içimde sana benzeyen o sessiz sızıyı terk edemiyorum.

Ve kimseye anlatamıyorum. Çünkü “seni seviyorum” desem yalan olur, “sevmiyorum” desem eksik. Sen benim içimde, adı konursa ölecek kadar narin, dile gelse yok olacak kadar gerçek dışı bir yerdesin.

Belki sen hiç duymayacaksın ama ben sustukça büyüyor bu yangın. Ve inan, en derin acılar çığlıkla değil, sessizlikle yaşanıyor…